زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آید
هرکس در دنیا باید کسى را داشته باشد که حرف هایش را به او بزند. آزادانه، بدون رو دربایستى، بدون خجالت، وگرنه آدم از تنهایى دق مى کند!
ارنست همینگوى
گمگشته کسی باشی یا کسی گمگشته ات ، مراقب باش خودت را در ذهنت گم نکنی:))
بایگانی
- آبان ۱۳۹۷ (۱۷)
- مهر ۱۳۹۷ (۳۳)
- شهریور ۱۳۹۷ (۱)
پیوندهای روزانه
نیمی از زندگی مان
میشود صرفِ اینکه به آدمهای دیگر ثابت کنیم،
ما چقدر خوشبختیم...
به آدمهایی که شاید خوشبختی برایشان تعریفِ دیگری
دارد
حتی اگر واقعاً هم خوشبخت باشیم،
اما همین خودنمایی،
ما را تبدیل میکند به بدبخت ترین آدمِ روی زمین!
غذایی اگر جلویمان میگذارند،
قبل از لذت بردن از غذا،
ترجیح میدهیم آن را به رخِ دیگران بکشیم...
سفری اگر میرویم،
ترجیحمان این است که بگوییم،
ما آمدیم به بهترین نقطه ی روی زمین،تو
بمان همان جهنم همیشگی...
واردِ رابطه اگر میشویم،عالم و آدم را با خبر میکنیم،
که ببینید چقدر خاطرِ من را میخواهد،
تو اما بمان در همان پیله ی تنهایی ات...
ما لذت بردن را پاک فراموش کرده ایم
مسیری را میرویم که خطِ پایان ندارد،
فقط میرویم که از بقیه جا نمانیم!
!
تو راحت تر از این حرف ها ، فراموش میشوی ....
اگر باران نبارد ...
اگر پاییز نرسد ...
اگر پاییز نرسد...
اگر پاییز نرسد !!
شده عشقت به کسی بیشتر از حد باشد
هرچه خوبی بکنی با دل تو بد باشد
تو به ایمان برسی اینکه کسی جز او نیست
او برعکس تو به هر چیز مردد باشد
تو به هر در بزنی تا که به دست آوریش
و جوابش به تو یک عمر فقط رد باشد
بنشینی دو سه تا شعر بگویی که مگر
یکی از این همه شعری ، که بخواهد باشد
همه دلداده ترین فرد تو را بشناسند
او به دلسنگ ترین فرد زبانزد باشد
شده از نم نم باران دلت خیس شوی؟
دایما مشق تو آن مرد نیامد باشد؟
تو ندیدی که چه سخت است ببینی عشقت
پیش چشمان تو با او که نباید ؛ باشد...
چه کنم با دل دیوانه که با این همه باز...
سعی دارد که به این عشق مقید باشد
بهتر این است که من هم بپذیرم آری
بپذیرم که محال است و باید باشد
Fariba abasi
روز پشیمونی
دور نیست
روزی که
یا من
پشیمون میشم
یا تو
پشیمون میشی
یا هر دوتایی مون
پشیمون میشیم
زندگی شاید آن لبخندی است که دریغش کردیم
زندگی قطعاًًًً آن لبخندی است که دریغش کردیم
دلم که برای تو تنگ میشود
گریه نمیکنم
فریاد نمیزنم
قدم نمیزنم
زنگ نمیزنم
تنها گوشه ای مینشینم
و بغض میکنم
و به تو فکر میکنم
خاطراتت را مرور میکنم
به ورق های سفیدی نگاه میکنم
که میتوانست با تو
زیباترین نوشته ها را رویش برجسته کرد
هی می خواهم صبوری کنم
هی میخواهم انتظار بکشم
اما نمیدانم چرا نمیتوانم
میخواهم کمی درسم را بخوانم
و تو دائم می آیی در خیالم
برگه ای کنارم میگذارم
و هی نامت را آنجا مینویسم که
فعلا درست را بخوان
بعدا
بعدا
بعدا
آری بعدا به او فکر کن
الان که وقتش نیست
اما انگار بیشتر برایم مرور میشوی
فراموشی ات غیر ممکن است
غیر ممکن
میدانم که تو بیخیال منی
حداقل اینگونه تصور میکنم
اما من هنوز هم نمیتوانم
خیلی که تلاش میکنم
فقط میتوانم
کمی با خودم کنار بیایم
کمی با دلم کنار بیایم
هر روز صبح دلم را آب و جارو میکنم
و روی قاب عکس های خالی ات
گلاب ناب کاشان می پاشم
و با تا شب به انتظار مینشینم
و انتظار... انتظار... انتظار
و آخ همین انتظار هاست
که آخر مرا پیر خواهد کرد
و منی که میدانم تو سمت من نمی آیی
باید دور دیوار دلم را
حصاری بلند بکشم
تا دروازه اش را از همه کس پنهان کنم
تا کس دیگری هم سمتش نیاید
یا اگر آمد هم بیصدا از کنارش عبور کند
که نمیخواهم حتی
صدای قدم های کس دیگری را بشنوم
چه رسد به آنکه بخواهد
زنگ زنگ زده اش را به صدا دربیاورد
و آخر قصه چه خواهد شد را نمیدانم ای عشق
حیف که گاهی آبادی حالم خراب میشود
و آنطور که میخواهم برایت نمی نویسم
قلمم میانه ی راه میشکند
و با خط شکسته برایت مینویسم
اما تو به تحریر بخوان
خط های پر خطای شکسته ی من را
روزگارت خوش باد
بوزد باد صبا بر کویت