دلم که برای تو تنگ میشود
گریه نمیکنم
فریاد نمیزنم
قدم نمیزنم
زنگ نمیزنم
تنها گوشه ای مینشینم
و بغض میکنم
و به تو فکر میکنم
خاطراتت را مرور میکنم
به ورق های سفیدی نگاه میکنم
که میتوانست با تو
زیباترین نوشته ها را رویش برجسته کرد
هی می خواهم صبوری کنم
هی میخواهم انتظار بکشم
اما نمیدانم چرا نمیتوانم
میخواهم کمی درسم را بخوانم
و تو دائم می آیی در خیالم
برگه ای کنارم میگذارم
و هی نامت را آنجا مینویسم که
فعلا درست را بخوان
بعدا
بعدا
بعدا
آری بعدا به او فکر کن
الان که وقتش نیست
اما انگار بیشتر برایم مرور میشوی
فراموشی ات غیر ممکن است
غیر ممکن
میدانم که تو بیخیال منی
حداقل اینگونه تصور میکنم
اما من هنوز هم نمیتوانم
خیلی که تلاش میکنم
فقط میتوانم
کمی با خودم کنار بیایم
کمی با دلم کنار بیایم
هر روز صبح دلم را آب و جارو میکنم
و روی قاب عکس های خالی ات
گلاب ناب کاشان می پاشم
و با تا شب به انتظار مینشینم
و انتظار... انتظار... انتظار
و آخ همین انتظار هاست
که آخر مرا پیر خواهد کرد
و منی که میدانم تو سمت من نمی آیی
باید دور دیوار دلم را
حصاری بلند بکشم
تا دروازه اش را از همه کس پنهان کنم
تا کس دیگری هم سمتش نیاید
یا اگر آمد هم بیصدا از کنارش عبور کند
که نمیخواهم حتی
صدای قدم های کس دیگری را بشنوم
چه رسد به آنکه بخواهد
زنگ زنگ زده اش را به صدا دربیاورد
و آخر قصه چه خواهد شد را نمیدانم ای عشق
حیف که گاهی آبادی حالم خراب میشود
و آنطور که میخواهم برایت نمی نویسم
قلمم میانه ی راه میشکند
و با خط شکسته برایت مینویسم
اما تو به تحریر بخوان
خط های پر خطای شکسته ی من را
روزگارت خوش باد
بوزد باد صبا بر کویت
