فکر کن یک لحظه...
نفس هات رو بشمر...
دست بکش لای موهات...
خودت رو سفت بغل کن...
نه... صبر کن...
تا کجا... ؟!
کدام مسیر را می پیمایی... ؟!
بقیه ی مسیر را هم میخواهی تک و تنها طی کنی... ؟!
نه... نه... باور کن هرگز... حتی از اول هم این آرزویم نبود...
اما چه کنم... ؟
اما چه کنم
وقتی آنقدر در حصارم
که تمام سهم من از او
مرور رقم های شماره اش است... ؟
انتظار زیادی است که فقط بخواهی نفس هایش را
از پشت گوشی نفس بکشی؟؟
